“What I wish for all students is some release from the clammy grip of the future. I wish them a chance to savor each segment of their education as an experience in itself and not as a grim preparation for the next step. I wish them the right to experiment, to trip and fall, to learn that defeat is as instructive as victory.”
William Zinsser wrote these words in 1979 when he was the head of Branford College at Yale University. Zinsser identified four kinds of pressure working on college students: economic pressure, parental pressure, peer pressure, and self-indulgence. Unfortunately, I experienced some of these, and I can tell it was very difficult to try to overcome the feelings.
My parents tried to lead me towards a secure future, toward subjects that will allow me to make more money, such as engineering and medicine, even though I was more into arts. That’s why, in high school they decided for me to follow the mathematics path, to help me get more of the skills that they wanted. Unfortunately, my grades were low and I discovered that other things made me happy and excited, and those were not the horrendous amount of math classes.
Fortunately, I am now able to study what I wished for in University, but I found out that problems of a young person don’t stop right after they leave the maternal nest. Meanwhile, in university, peer pressure and self-indulgence respond to the competitiveness fostered by teachers and other students, a competitiveness that certainly does not prepare them for their life outside campus. I recall seeing students leaving the library at midnight or going 24 hours without sleep to study for a test. How could students be supposed to make a unique contribution to academia when they are nurtured to be so goal-obsessed?
On top of that, the coronavirus pandemic triggered a new kind of pressure in me. With remote classes and limited socialization, it became easy to feel isolated and unable to keep up with coursework that I had to do. I feel that I overcame the challenges, but I know that some young people don’t have the same opportunities as I do.

Version:PL

Presja rówieśnicza
„To, czego życzę wszystkim studentom, to uwolnienie się od lepkiego uścisku przyszłości. Życzę im szansy delektowania się każdym etapem edukacji jako doświadczeniem samym w sobie, a nie ponurym przygotowaniem do kolejnego kroku. Życzę im prawa do eksperymentowania, potykania się i upadku, aby dowiedzieć się, że porażka jest równie pouczająca jak zwycięstwo.

William Zinsser napisał te słowa w 1979 roku, kiedy był kierownikiem Branford College na Uniwersytecie Yale. Zinsser zidentyfikował cztery rodzaje presji działających na studentów: presja ekonomiczna, presja rodziców, presja rówieśników i pobłażanie sobie. Niestety, doświadczyłem niektórych z nich i mogę powiedzieć, że bardzo trudno było przezwyciężyć towarzyszące mi uczucia.
Moi rodzice próbowali poprowadzić mnie ku bezpiecznej przyszłości, w kierunku przedmiotów, które pozwolą mi zarobić więcej pieniędzy, takich jak inżynieria i medycyna, mimo że bardziej interesowałem się sztuką. Dlatego w liceum zdecydowali, że podążę ścieżką matematyczną, aby pomóc mi zdobyć więcej umiejętności, których oni chcieli. Niestety moje oceny były niskie i odkryłem, że inne rzeczy mnie uszczęśliwiają i ekscytują, a to nie była przerażająca ilość zajęć z matematyki.

Na szczęście mogę teraz studiować to, o czym marzyłam na uniwersytecie, ale okazało się, że problemy młodej osoby nie kończą się zaraz po opuszczeniu domowego gniazda. Tymczasem na uniwersytecie presja rówieśników i pobłażanie sobie są odpowiedzią na konkurencyjność wspieraną przez nauczycieli i innych studentów, rywalizację, która z pewnością nie przygotowuje ich do życia poza kampusem. Przypominam sobie uczniów wychodzących z biblioteki o północy lub idących 24 godziny bez snu, by uczyć się do testu. Jak uczniowie mogliby wnieść wyjątkowy wkład do środowiska akademickiego, kiedy są wychowywani tak, aby mieli obsesję na punkcie celu?

Co więcej, pandemia koronawirusa wywołała we mnie nowy rodzaj presji. Dzięki zdalnym zajęciom i ograniczonej socjalizacji łatwo było czuć się odizolowanym i niezdolnym do nadążania za zajęciami, w których musiałem uczestniczyć. Czuję, że pokonałem wyzwania, ale wiem, że niektórzy młodzi ludzie nie mają takich możliwości jak ja.

Version:SL

VRSTNIŠKI PRITISK
“Vsem študentom in študentkam želim osvoboditve iz nepredvidljivega primeža prihodnosti. Želim jim priložnost, da vsako poglavje svojega izobraževanja uživajo kot izkušnjo zase in ne kot mračno pripravo na naslednji korak. Želim jim pravico do eksperimentiranja, do spotikanja in padcev, da se naučijo, da je poraz enako poučen kot zmaga.”
William Zinsser je te zapisal te besede leta 1979, ko je bil vodja Branford Collegea na univerzi Yale. Zinsser je identificiral štiri vrste pritiska, ki delujejo na študente: ekonomski pritisk, pritisk staršev, pritisk vrstnikov in osebni pritisk. Žal imam z nekaterimi vrstami pritiska tudi sam izkušnje in lahko rečem, da je bilo te občutke zelo težko premagati.
Starši so me poskušali usmeriti v zanesljivo prihodnost preko stroke, ki omogoča več denarja, kot sta na primer inženirstvo ali medicina, čeprav je moje zanimanje bilo usmerjeno v umetnost. V srednji šoli so se starši odločili, da grem na pot matematike, s katero bi pridobil več veščin, ki so si jih želeli oni sami. Moj učni uspeh je bil slab, hkrati pa sem ugotovil, da me osrečujejo in navdušujejo drugačne teme kot je neomejeno število ur matematičnih izračunov.
Hvaležen sem, ker sedaj študiram na univerzi, na kateri sem se želel učiti, vendar sem hkrati ugotovil, da se težave mladega človeka ne končajo takoj po tem, ko zapusti domače gnezdo. Na univerzi je prisotna tekmovalnost, ki jo spodbujajo učitelji in drugi študenti, izzvala močan pritisk vrstnikov, samovšečnost in težnjo po doseganju čim višjih ciljev.
Spomnim se študentov, ki so ob polnoči zapuščali knjižnico ali bili neprespani tudi po 24 ur, da bi se učili za test. Kako naj bi ti študentje dali edinstven in prispevek k akademskemu krogu, če pa so obsesivno vzgojeni samo v smer doseganja ciljev?

Pandemija COVID-19 je v meni sprožila nov pritisk. S predavanji na daljavo in omejeno socializacijo sem se zlahka počutil izoliranega, osamljenega in nisem mogel slediti urniku in obveznostim, ki sem jih moral opraviti. Čutim, da sem premagal te izzive, vendar se zavedam, da nekateri mladi nimajo enakih možnosti kot jaz.

Version:IT

Pressione dei pari
“Quello che auguro a tutti gli studenti è un po’ di liberazione dalla morsa del futuro. Auguro loro la possibilità di assaporare ogni fase della loro istruzione come un’esperienza in sé e non come una cupa preparazione per il passo successivo. Auguro loro il diritto di sperimentare, inciampare e cadere, per imparare che la sconfitta è istruttiva quanto la vittoria”.

William Zinsser scrisse queste parole nel 1979 quando era a capo del Branford College della Yale University. Zinsser ha identificato quattro tipi di pressione che operano sugli studenti universitari: pressione economica, pressione dei genitori, pressione dei pari e autoindulgenza. Sfortunatamente, ho sperimentato alcuni di questi e posso dire che è stato molto difficile cercare di superare i sentimenti.

I miei genitori hanno cercato di guidarmi verso un futuro sicuro, verso materie che mi permettessero di guadagnare, come ingegneria e medicina, anche se ero più appassionato alle materie artistiche. Ecco perché al liceo hanno deciso di farmi seguire il percorso di matematica, per aiutarmi a ottenere di più le competenze che desideravano. Sfortunatamente, i miei voti erano bassi e ho scoperto che altre cose mi rendevano felice, e quelle non erano l’orrenda quantità di lezioni di matematica.
Per fortuna ora sono in grado di studiare quello che desideravo all’università, ma ho scoperto che i problemi di un giovane non si fermano subito dopo aver lasciato l’abitazione dei genitori. Nel frattempo, all’università, la pressione dei pari e l’autoindulgenza rispondono alla competitività promossa da insegnanti e altri studenti, una competitività che non ci prepara certo alla vita fuori dal campus. Ricordo di aver visto studenti lasciare la biblioteca a mezzanotte o passare 24 ore senza dormire per studiare per un esame. Come si può supporre che gli studenti diano un contributo unico al mondo accademico quando sono educati a essere così ossessionati dagli obiettivi?

Inoltre, la pandemia di Coronavirus ha innescato in me un nuovo tipo di pressione. Con le lezioni a distanza e la socializzazione limitata, è diventato facile sentirsi isolati e incapaci di tenere il passo con i corsi che dovevo seguire. Sento di aver superato le sfide, ma so che alcuni giovani non hanno le mie stesse opportunità.

Version:RO

Presiunea colegilor
„Ceea ce le doresc tuturor studenților este o oarecare eliberare din strânsoarea a viitorului. Le doresc o șansă de a savura fiecare segment al educației lor ca pe o experiență în sine și nu ca pe o pregătire sumbră pentru următorul pas. Le doresc dreptul să experimenteze, să se împiedice și să cadă, să învețe că înfrângerea este la fel de instructivă ca victoria.”

William Zinsser a scris aceste cuvinte în 1979, când era șeful Colegiului Branford de la Universitatea Yale. Zinsser a identificat patru tipuri de presiune care lucrează asupra studenților: presiunea economică, presiunea parentală, presiunea colegilor și auto-indulgența. Din păcate, am experimentat unele dintre acestea și pot spune că a fost foarte greu să încerc să depășesc sentimentele.

Părinții mei au încercat să mă conducă către un viitor sigur, către materii care să-mi permită să câștig mai mulți bani, precum inginerie și medicină, deși eram mai interesat de arte. De aceea, în liceu s-au hotărât să urmez calea matematicii, pentru a mă ajuta să obțin mai multe abilități pe care și le-au dorit. Din păcate, notele mele erau scăzute și am descoperit că alte lucruri mă făceau fericit și entuziasmat, iar acestea nu erau numărul groaznic de cursuri de matematică.

Din fericire, acum pot să studiez ceea ce mi-am dorit la Universitate, dar am aflat că problemele unui tânăr nu se opresc imediat după ce părăsesc cuibul matern. Între timp, în universitate, presiunea colegilor și auto-indulgența răspund competitivității promovate de profesori și alți studenți, o competitivitate care cu siguranță nu îi pregătește pentru viața lor în afara campusului. Îmi amintesc că am văzut studenți plecând din bibliotecă la miezul nopții sau mergând 24 de ore fără să doarmă pentru a studia pentru un test. Cum ar putea studenții să aducă o contribuție unică în mediul academic atunci când sunt hrăniți să fie atât de obsedați de obiective?

Pe lângă asta, pandemia de coronavirus a declanșat un nou tip de presiune în mine. Cu orele de la distanță și socializare limitată, a devenit ușor să mă simt izolat și incapabil să țin pasul cu cursurile pe care trebuia să le fac. Simt că am depășit provocările, dar știu că unii tineri nu au aceleași oportunități ca mine.

Version: PT

Pressão dos pares

“O que desejo a todos os alunos é alguma libertação do aperto de mão do futuro. Desejo-lhes a oportunidade de saborear cada segmento da sua educação como uma experiência em si e não como uma preparação sombria para o próximo passo. Desejo-lhes o direito de experimentar, tropeçar e cair, de aprender que a derrota é tão instrutiva como a vitória.”

William Zinsser escreveu estas palavras em 1979, quando era chefe do Branford College na Universidade de Yale. Zinsser identificou quatro tipos de pressão sobreestudantes universitários: pr essure económico, pressão parental, pressão dos pares e autoindulgência. Infelizmente, experimentei alguns destes, e posso dizer que foi muito difícil tentar superar os sentimentos.

Os meus pais tentaram levar-me para um futuro seguro, para assuntos que me permitam ganhar mais dinheiro, como engenharia e medicina, apesar de eu estar mais nas artes. É por isso que, no liceu, decidiram que eu seguisse o caminho da matemática, para me ajudar a obter mais das habilidades que queriam. Infelizmente, as minhas notasestamos baixas e descobri que outras coisas me deixaram feliz e excitado, e essas não foram a quantidade horrível de aulas de matemática.

Felizmente, agora posso estudar o que desejei na Universidade, mas descobri que os problemas de um jovem não param logo após deixarem o ninho materno.  Enquanto isso, na universidade, a pressão dos pares e a autoindulgência respondem à competitividade fomentada por professores e outros alunos, uma competitividade que certamente não os prepara para a sua vida fora da CamPUs. Lembro-me de ver alunos a sair da biblioteca à meia-noite ou a ficar 24 horas sem dormir para estudar para um teste. Como é que os alunos podem dar uma contribuição única para a academia quando são alimentados a serem tão obcecados por objetivos?

Além disso, apandemia de oronavirus desencadeou um novo tipo de pressão em mim. Com classes remotas e socialização limitada, tornou-se fácil sentir-me isolado e incapaz  de acompanhar o trabalho de curso que tinha de fazer. Sinto que superei os desafios, mas sei que algumaspessoas não têm as mesmas oportunidades que eu.

Version: EL

Πίεση από συνομηλίκους

“Αυτό που εύχομαι για όλους τους μαθητές είναι να απαλλαγούν από το άγχος του μέλλοντος. Τους εύχομαι να έχουν την ευκαιρία να απολαμβάνουν κάθε τμήμα της εκπαίδευσής τους ως μια εμπειρία από μόνη της και όχι ως μια ζοφερή προετοιμασία για το επόμενο βήμα. Τους εύχομαι το δικαίωμα να πειραματιστούν, να σκοντάψουν και να πέσουν, να μάθουν ότι η ήττα είναι εξίσου διδακτική με τη νίκη”.

Ο William Zinsser έγραψε αυτά τα λόγια το 1979, όταν ήταν επικεφαλής του Branford College στο Πανεπιστήμιο Yale. Ο Zinsser εντόπισε τέσσερα είδη πίεσης που ασκούνται στους φοιτητές: οικονομική πίεση, γονική πίεση, πίεση των συνομηλίκων και αυτοϊκανοποίηση. Δυστυχώς, βίωσα μερικά από αυτά και μπορώ να πω ότι ήταν πολύ δύσκολο να προσπαθήσω να ξεπεράσω τα συναισθήματα.

Οι γονείς μου προσπάθησαν να με οδηγήσουν προς ένα ασφαλές μέλλον, προς αντικείμενα που θα μου επέτρεπαν να βγάλω περισσότερα χρήματα, όπως η μηχανική και η ιατρική, παρόλο που εγώ ήμουν περισσότερο στις τέχνες. Γι’ αυτό, στο λύκειο αποφάσισαν για μένα να ακολουθήσω τη μαθηματική κατεύθυνση, για να με βοηθήσουν να αποκτήσω περισσότερες από τις δεξιότητες που ήθελαν. Δυστυχώς, οι βαθμοί μου ήταν χαμηλοί και ανακάλυψα ότι άλλα πράγματα με έκαναν ευτυχισμένη και ενθουσιασμένη, και αυτά δεν ήταν η φρικτή ποσότητα μαθηματικών.

Ευτυχώς, τώρα μπορώ να σπουδάσω αυτό που επιθυμούσα στο Πανεπιστήμιο, αλλά διαπίστωσα ότι τα προβλήματα ενός νέου ανθρώπου δεν σταματούν αμέσως μετά την έξοδο από τη μητρική φωλιά.  Εν τω μεταξύ, στο πανεπιστήμιο, η πίεση των συνομηλίκων και η αυταρέσκεια ανταποκρίνονται στην ανταγωνιστικότητα που καλλιεργείται από τους καθηγητές και τους άλλους φοιτητές, μια ανταγωνιστικότητα που σίγουρα δεν τους προετοιμάζει για τη ζωή τους έξω από την πανεπιστημιούπολη. Θυμάμαι να βλέπω φοιτητές να φεύγουν από τη βιβλιοθήκη τα μεσάνυχτα ή να μένουν 24 ώρες χωρίς ύπνο για να διαβάσουν για ένα διαγώνισμα. Πώς θα μπορούσαν οι φοιτητές να έχουν μια μοναδική συνεισφορά στον ακαδημαϊκό χώρο όταν τους καλλιεργείται μια τέτοια εμμονή με τους στόχους;

Συν τοις άλλοις, η πανδημία του κοροναϊού προκάλεσε ένα νέο είδος πίεσης μέσα μου. Με απομακρυσμένες τάξεις και περιορισμένη κοινωνικοποίηση, έγινε εύκολο να νιώθω απομονωμένος και ανίκανος να συμβαδίσω με τις εργασίες που έπρεπε να κάνω. Αισθάνομαι ότι ξεπέρασα τις προκλήσεις, αλλά ξέρω ότι κάποιοι νέοι δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με εμένα.