According to what emerges from the survey conducted by the fio.PSD Observatory among its members on services for homelessness and homeless people, in recent years in Italy there has been an increase in groups of the population particularly vulnerable and exposed to the risk of poverty, including women and young people between the ages of 18 and 35.

The fear of not finding a job and not having a project for the future, and the fear of violence and aggression in relationships are the two greatest source of anxieties of young people. Nothing solid under your feet, the feeling of going towards a precipice, indeed, of sinking into the lack of security, with no help from anyone. The pandemic has only worsened a complicated picture. Homeless young people express a real discomfort, often ignored and sometimes mocked, which overcomes the health crisis and, in many cases, takes on an existential dimension.

To undermine the confidence of young people is a growing sense of insecurity, a perception linked not only to one’s own individual reality. Young people are also worried about the discouraging trajectory of the environment and politics perceived as distant.
Young people experiencing homelessness talk with anger about lost prospects, corruption and democracy in danger. They scream because they think they aren’t understood: the older generations do not understand their anxiety.

Young people know fears that older people have never had and are afraid of a future they feel they cannot control.
Young people in homelessness condition bring with them suitcases full of pains, wounds, and devastating grief. They did not choose to be “homeless” but probably slipped progressively, or fell into free fall, on the road, to sever ties that have become intolerable and find themselves “invisible”.

THE STORY OF C.: falling into HOMELESSNESS”When in pain you have companions who share it, the soul can overcome many sufferings” asserted William Shakespeare, yet C., now twenty, did not agree, she, with her emerald green eyes, was angry with her peers who lived of “tenderness”, “carefree” and they had never experienced any of the excruciating pains that tormented her.
At the age of 4 she was taken away, together with her brothers, from the house where she lived with a mother addicted to alcohol. In a Ukrainian orphanage for 6 years she lived “the most beautiful period of her life” – yes, that’s what she defined it – thanks to educators who finally took care of her and realized the desire to “be an actress” inside a school laboratory.

At 10 years old, the turning point came, an Italian couple chose her and adopted her, took her “to beautiful Italy”. However, five years later she was forced to report her adoptive father for sexual violence and, as in the worst of nightmares, she returned to a community for minors where she was welcomed until she turned 18, the moment in which unfortunately, she DID NOT CHOOSE but she has become a young homeless girl.

INTERVENTION PRACTICES: MULTIDISCIPLINARY AND INDIVIDUALIZED
C. has been hosted in Centro Diaconale La Noce Istituto Valdese (Palermo – Italy) in one of the services managed by the NGO, she looked around and met the other homeless people and anger exploded.
The work of a multidisciplinary team focused on her experience and her traumas helped her to slowly push away fear, to give more space to hope. The educators listened with deep attention to his story, activating a revolutionary hospitality, focused on case management and the empowerment of young users, to enable them to overcome their difficulties.

The absence of parents, the disappearance of the beloved grandmother, the violence suffered, the trial, the attempts to get out of misery and then again falls and relapses are some of the greatest issues for C.
Hope is the strength of a homeless young woman compared to adult and chronic homeless people who have no hope in a different future.
In C. the awareness that she could have achieved her goals became increasingly strong, but support was needed on several aspects and the staff of the Centro Diaconale La noce offered it to her.

The path that led C. to achieve the objective of housing autonomy was complex and articulated. The serious situation of hardship, the experience and the context of life, the marginalized condition have called into question the simultaneous presence of multiple needs and problems, which have affected the entire sphere of the user and the family and social relationships.
Faced with this complexity, the team has adopted a strategic approach to develop organic and structured interventions capable of planning and ensuring appropriate performance. Project actions were activated by monitoring their evolution and measuring the results. Every difficult situation was faced with the most appropriate tools to resolve it in a stable and long-term way.

For C. and for homeless people in generale, some specific barriers have arisen, linked to housing and marginalization conditions, which prevented her from accessing the fundamental rights guaranteed to every other citizen. First of all C. had to face the problem related to the lost residence, a very serious issue considering that the residence in an Italian municipality guarantees the access to other fundamental rights, service and public service. This precondition is now fully enforceable in Palermo. The address does not exist on the map of the city, even if hundreds of people live there, it is via Ciro Lupo: a virtual residence for those who do not have a house.
The first action of the team was therefore to start the process with the municipal services to obtain the residence, then the registration to the National Health Service and the choice of the general doctor who finally allowed C. to follow the necessary treatment paths, for his respiratory illness, and even participation in tenders, access to social assistance or, more simply, obtaining an identity card, tax code, school registration and Rdc.

In order to get out of the sectorialization of policies and the fragmentation of interventions, for a broader strategy to combat serious marginalization and, more generally, poverty that integrates the different skills, both nationally and locally, into a network, the operators do not they limited themselves to satisfying basic needs, but provided psychological assistance, information and orientation services, carrying out practices, accompanying local services, personalized planning, educational/scholastic support and legal assistance.
This is the strategic orientation promoted by the team, the principle of active inclusion that made it possible to win the challenge of C.

LEAVING THE HOMELESS CONDITION: HOPE AND RESULTS
It was not easy to trust, why on earth someone now wanted to help her so much and believed in her even more? She who had experienced multiple failures: the family one, the experience of adoption, of the community for minors, the abandonment of studies, did not consider it possible.
The winning key was to start again, transforming failure into success: C. accompanied by the team she graduated with a brilliant exam; today he lives in an apartment and supports himself by working in a restaurant.

Her first home at 19 gave her a strong sense of protection and security, it is the place where she is finally free to be herself, to share spaces, experiences and emotions, and from there no one will be able to take her away.

In September he will undertake a university career, there is still a bit of anger, even fear peeps out on certain days, but hope has taken over.
The average duration of the homelessness condition of young people is on average one and a half years (still too long), it is therefore necessary to make the outgoing accompaniment paths more effective and coordinated responses in all sectors are needed to achieve this goal.

Version: PL

Strach Wściekłość i nadzieja młodych bezdomnych

fio.PSD
Zgodnie z tym, co wynika z badania przeprowadzonego przez Obserwatorium fio.PSD wśród jego członków na temat usług dla bezdomności i osób w kryzysie bezdomności, w ostatnich latach we Włoszech nastąpił wzrost liczby grup ludności szczególnie narażonych i doświadczających ubóstwa, w tym kobiety i młodzież w wieku od 18 do 35 roku życia.

Obawa przed brakiem pracy i brakiem perspektyw na przyszłość oraz lęk przed przemocą i agresją w związkach to dwa największe źródła obaw młodych ludzi. Nic solidnego pod stopami, uczucie zbliżania się do przepaści, wręcz zapadania się w brak bezpieczeństwa, bez niczyjej pomocy. Pandemia tylko pogorszyła skomplikowany obraz. Bezdomni młodzi ludzie wyrażają prawdziwy dyskomfort, często lekceważony, a czasem wyśmiewany, który przezwycięża kryzys zdrowotny i w wielu przypadkach nabiera wymiaru egzystencjalnego.

Podkopywanie zaufania młodych ludzi to rosnące poczucie niepewności, postrzeganie związane nie tylko z własną, indywidualną rzeczywistością. Młodzi ludzie martwią się także zniechęcającą trajektorią otoczenia i polityki postrzeganej jako odległa.

Młodzi ludzie doświadczający bezdomności z gniewem opowiadają o utraconych perspektywach, korupcji i zagrożonej demokracji. Krzyczą, bo myślą, że nie są zrozumiani: starsze pokolenia nie rozumieją ich niepokoju. Młodzi ludzie znają obawy, których starsi ludzie nigdy nie mieli, i boją się przyszłości, której jak czują – – nie mogą kontrolować.

Młodzi ludzie w kryzysie bezdomności przywożą ze sobą walizki pełne bólu, ran i straszliwego żalu. Nie wybrali bycia „bezdomnymi”, ale prawdopodobnie stopniowo podupadali lub znaleźli się na równi pochyłej, zrywając więzy, które stały się nie do zniesienia i okazały się „niewidzialne”.

HISTORIA C.: popadanie w BEZDOMNOŚĆ

„Kiedy w bólu masz towarzyszy, którzy go dzielą, dusza może przezwyciężyć wiele cierpień” – twierdził William Szekspir, jednak C., teraz dwudziestoletnia, nie zgadza się, ona, ze swoimi szmaragdowo zielonymi oczami, była zła na swoich rówieśników, którzy żyli z „czułością, „beztroską” i nigdy nie doświadczyli żadnego z rozdzierających bólów, które ją dręczyły.

W wieku 4 lat została zabrana wraz z braćmi z domu, w którym mieszkała z matką uzależnioną od alkoholu. W ukraińskim sierocińcu przez 6 lat przeżyła „najpiękniejszy okres swojego życia” – tak, tak to określiła – dzięki wychowawcom, którzy w końcu się nią zaopiekowali i zrealizowali chęć „bycia aktorką” w szkolnym laboratorium .

W wieku 10 lat nadszedł punkt zwrotny, wybrała ją włoska para i adoptowała ją, zabrała ją “do pięknych Włoch”. Jednak pięć lat później została zmuszona do zgłoszenia przemocy seksualnej na swojego przybranego ojca i, jak w najgorszych koszmarach, wróciła do społeczności dla nieletnich, gdzie przebywała do ukończenia 18 roku życia. Stała się młodą bezdomną dziewczyną.

PRAKTYKI INTERWENCYJNE: WIELODYSCYPLINARNE I ZINDYWIDUALIZOWANE

C. przebywała w Centro Diaconale La Noce Istituto Valdese (Palermo – Włochy) w jednym z ośrodków zarządzanych przez organizację pozarządową, rozejrzała się i spotkała innych bezdomnych i wybuchła w niej złość.

Praca multidyscyplinarnego zespołu skupionego na jej doświadczeniach i traumach pomogła jej powoli odepchnąć strach, dać więcej miejsca na nadzieję. Edukatorzy z głęboką uwagą wysłuchali jego historii, uruchamiając rewolucyjne podejście, skupione na zarządzaniu przypadkami i wzmacnianiu pozycji młodych użytkowników, aby umożliwić im przezwyciężenie trudności.
Nieobecność rodziców, zniknięcie ukochanej babci, przemoc, proces, próby wyjścia z nieszczęścia, a potem znowu upadki i nawroty to jedne z największych problemów dla C.

Nadzieja jest siłą bezdomnej młodej kobiety w porównaniu z dorosłymi i przewlekle bezdomnymi, którzy nie mają nadziei na inną przyszłość.
W C. świadomość, że mogła osiągnąć swoje cele, stawała się coraz silniejsza, ale potrzebne było wsparcie w kilku aspektach, które zaoferował jej personel Centro Diaconale La noce.

Droga, która doprowadziła C. do osiągnięcia autonomii mieszkaniowej, była złożona. Poważna sytuacja, trud, doświadczenie i kontekst życia, zmarginalizowany stan stawiają pod znakiem zapytania współistnienie wielu potrzeb i problemów, które odbiły się na wszystkich sferach życia jak również na relacjach rodzinnych i społecznych.
W obliczu tej złożoności zespół przyjął strategiczne podejście do opracowania organicznych i ustrukturyzowanych interwencji zdolnych do planowania i zapewniania odpowiedniego efektu. Działania projektowe uruchomiono poprzez monitorowanie przebiegu trudności i pomiar wyników. Każda trudna sytuacja została skonfrontowana przy pomocy odpowiednich narzędzi, tak aby rozwiązać ją w sposób stabilny i długoterminowy.
Dla C. i ogólnie dla osób bezdomnych pojawiły się pewne specyficzne bariery, związane z warunkami mieszkaniowymi i marginalizacją, które uniemożliwiały jej dostęp do praw podstawowych gwarantowanych każdemu innemu obywatelowi. Przede wszystkim C. musiała zmierzyć się z problemem związanym z utraconym mieszkaniem, co jest bardzo poważnym problemem, biorąc pod uwagę, że mieszkanie we włoskiej gminie gwarantuje dostęp do innych podstawowych praw i usług w tym publicznych. Ten warunek jest teraz w pełni realizowany w Palermo. Adres nie istnieje na mapie miasta, nawet jeśli powołują się na niego setki osób, stworzona Ciro Lupo jest wirtualną rezydencją dla tych, którzy nie mają domu.
Pierwszym działaniem zespołu było zatem rozpoczęcie procesu ze służbami miejskimi w celu uzyskania miejsca zamieszkania, następnie rejestracja do NFZ i wybór lekarza ogólnego, który ostatecznie pozwolił C. przejść niezbędne ścieżki leczenia jej choroby układu oddechowego, a nawet umożliwił udział w przetargach, dostęp do pomocy społecznej czy po prostu uzyskanie dowodu osobistego, ordynacji podatkowej, rejestracji do szkoły.
Aby wyjść z sektorowości polityk i fragmentacji interwencji, dla szerszej strategii walki z poważną marginalizacją i, bardziej ogólnie, ubóstwem, która integruje różne umiejętności, zarówno na poziomie krajowym, jak i lokalnym stworzono w sieć wsparcia. Nie ograniczała się ona do zaspokojenia podstawowych potrzeb, ale w jej ramach świadczono pomoc psychologiczną, usługi informacyjne i bytowe, przeprowadzano praktyki, towarzyszące usługi lokalne, indywidualne planowanie, pomoc edukacyjną/szkolną oraz pomoc prawną.
To strategiczna orientacja promowana przez zespół, zasada aktywnej integracji, która umożliwiła wygranie wyzwania C.

WYJŚCIE Z STANU BEZDOMNOŚCI: NADZIEJA I REZULTATY

Nie było łatwo zaufać, dlaczego teraz ktoś tak bardzo chciał jej pomóc i jeszcze do tego w nią wierzył? Ta, która doświadczyła wielu niepowodzeń: rodzinnych, adopcyjnych, wspólnoty dla nieletnich, porzucenia studiów, nie uważała tego za możliwe.
Kluczem do zwycięstwa było rozpoczęcie od nowa, przekształcanie porażki w sukces: C. w towarzystwie zespołu, ukończyła program z błyskotliwym wynikiem; dziś mieszka w mieszkaniu i utrzymuje się z pracy w restauracji.
Jej pierwszy dom w wieku 19 lat dał jej silne poczucie ochrony i bezpieczeństwa, jest to miejsce, w którym wreszcie może być sobą, dzielić się przestrzenią, doświadczeniami i emocjami, a stamtąd nikt nie będzie mógł jej zabrać.
We wrześniu rozpocznie karierę uniwersytecką, jest jeszcze trochę złości, w niektóre dni nawet strach, ale nadzieja wzięła górę.
Przeciętny czas trwania bezdomności młodych ludzi wynosi średnio półtora roku (wciąż zbyt długo), dlatego konieczne jest zwiększenie skuteczności wychodzących ścieżek towarzyszenia i aby osiągnąć ten cel, potrzebne są skoordynowane reakcje we wszystkich sektorach.

Version: SL

Strah, bes in upanje pri mladih, ki doživljajo brezdomstvo

Glede na rezultate raziskave o storitvah za brezdomstvo in brezdomce, ki jo je center fio.PSD izvedel med svojimi člani, se je v zadnjih letih v Italiji povečalo število skupin prebivalstva, ki so še posebej ranljive in izpostavljene tveganju revščine, vključno z ženskami in mladimi med 18. in 35. letom starosti.

Strah, da ne bodo našli službe in ne bodo imeli projekta za prihodnost, ter strah pred nasiljem in agresijo v odnosih sta dva največja vira zaskrbljenosti mladih. Nič trdnega pod nogami, občutek, da greš proti prepadu, pravzaprav, da se pogrezneš v pomanjkanje varnosti, brez pomoči kogar koli. Pandemija je zapleteno sliko le še poslabšala. Mladi brezdomci izražajo resnično nelagodje, ki je pogosto prezrto in včasih zasmehovano, ki premaga zdravstveno krizo in v mnogih primerih dobi eksistencialno razsežnost.

K spodkopavanju zaupanja mladih prispeva vse večji občutek negotovosti, zaznavanje, ki ni povezano le z lastno individualno resničnostjo. Mladi so zaskrbljeni tudi zaradi obupne poti okolja in politike, ki jo dojemajo kot oddaljeno.

Mladi, ki doživljajo brezdomstvo, z jezo govorijo o izgubljenih možnostih, korupciji in demokraciji v nevarnosti. Kričijo, ker menijo, da jih ne razumejo: starejše generacije ne razumejo njihove tesnobe.

Mladi poznajo strahove, ki jih starejši nikoli niso imeli, in se bojijo prihodnosti, za katero menijo, da je ne morejo nadzorovati.

Mladi v brezdomstvu s seboj prinesejo kovčke, polne bolečin, ran in uničujoče žalosti. Niso si izbrali, da bodo “brezdomci”, ampak so verjetno postopoma zdrsnili ali padli v prosti pad na poti, da pretrgajo vezi, ki so postale nevzdržne, in se znajdejo “nevidni”.

ZGODBA OSEBE C..: Padec v brezdomstvo

“Ko imaš v bolečini sopotnike, ki jo delijo, lahko duša premaga marsikatero trpljenje,” je trdil William Shakespeare, a dvajsetletna C. se s tem ni strinjala. S svojimi smaragdno zelenimi očmi je bila jezna na vrstnike, ki so živeli “nežno”, “brezskrbno” in nikoli niso izkusili nobene od mučnih bolečin, ki so mučile njo.

Pri štirih letih so jo skupaj z bratoma odpeljali iz hiše, kjer je živela z materjo, zasvojeno z alkoholom. V ukrajinski sirotišnici je šest let preživela “najlepše obdobje svojega življenja” – da, tako ga je opredelila – zahvaljujoč vzgojiteljem, ki so končno poskrbeli zanjo in uresničili željo, da bi bila “igralka” znotraj šolskega laboratorija.

Pri desetih letih je prišlo do prelomnice, italijanski par jo je izbral in posvojil ter jo odpeljal “v prelepo Italijo”. Vendar je bila pet let pozneje prisiljena prijaviti svojega posvojitelja zaradi spolnega nasilja in kot v najhujši nočni mori se je vrnila v skupnost za mladoletnike, kjer so jo sprejeli do njenega 18. leta, trenutka, v katerem žal NI IZBRALA, ampak je postala mlada brezdomka.

INTERVENCIJSKE PRAKSE: MULTIDISCIPLINARNA IN INDIVIDUALNA

1. je bila nastanjena v Centro Diaconale La Noce Istituto Valdese (Palermo – Italija) v eni od služb, ki jih vodi nevladna organizacija, in ko se je ozrla naokoli in spoznala druge brezdomce, je izbruhnila jeza.

Delo multidisciplinarnega tima, osredotočenega na njene izkušnje in travme, ji je pomagalo, da je počasi odrinila strah in dala več prostora upanju. Vzgojitelji so z globoko pozornostjo prisluhnili njeni zgodbi in aktivirali revolucionarno gostoljubje, osredotočeno na vodenje primerov in opolnomočenje mladih uporabnikov, da bi jim omogočili premagovanje težav.

Odsotnost staršev, izginotje ljubljene babice, doživeto nasilje, sojenje, poskusi izhoda iz stiske in nato spet padci in recidivi so nekatere od največjih težav za C.

Upanje je moč mlade brezdomke v primerjavi z odraslimi in kroničnimi brezdomci, ki nimajo upanja v drugačno prihodnost.

Pri C. je zavedanje, da bi lahko dosegla svoje cilje, postajalo vse močnejše, vendar je potrebovala podporo z več vidikov, ki ji jo je ponudilo osebje Centra diakonije La noce.

Pot, ki je C. pripeljala do cilja stanovanjske avtonomije, je bila zapletena in jasno izražena. Resne stiske, izkušnje in življenjski kontekst ter marginaliziran položaj so postavili pod vprašaj hkratno prisotnost več potreb in težav, ki so vplivale na celotno področje uporabnika ter družinske in socialne odnose.

Spričo te kompleksnosti je ekipa sprejela strateški pristop, da bi razvila organske in strukturirane intervencije, ki so sposobne načrtovati in zagotavljati ustrezno delovanje. Projektni ukrepi so se aktivirali s spremljanjem njihovega razvoja in merjenjem rezultatov. Z vsako težavno situacijo so se soočili z najprimernejšimi orodji za njeno stabilno in dolgoročno reševanje.

Za C. in na splošno za brezdomce so se pojavile nekatere posebne ovire, povezane s stanovanjskimi razmerami in marginalizacijo, ki so ji preprečile dostop do temeljnih pravic, zagotovljenih vsem drugim državljanom. Najprej se je morala C. soočiti s problemom, povezanim z izgubo prebivališča, kar je zelo resno vprašanje, glede na to, da prebivališče v italijanski občini zagotavlja dostop do drugih temeljnih pravic, storitev in javnih služb. Ta predpogoj je zdaj v Palermu v celoti izvršljiv. Naslov ne obstaja na zemljevidu mesta, čeprav na njem živi na stotine ljudi, temveč je via Ciro Lupo: virtualno prebivališče za tiste, ki nimajo hiše.

Prvo dejanje ekipe je bilo torej začeti postopek pri občinskih službah za pridobitev prebivališča, nato prijava v državno zdravstveno službo in izbira splošnega zdravnika, ki je C. končno omogočil, da je lahko opravila potrebne poti zdravljenja, za svojo bolezen dihal in celo sodelovanje na razpisih, dostop do socialne pomoči ali, preprosteje, pridobitev osebne izkaznice, davčne kode, vpisa v šolo in Rdc.

Da bi izstopili iz sektorizacije politik in razdrobljenosti intervencij, za širšo strategijo boja proti hudi marginalizaciji in, splošneje, revščini, ki v mrežo povezuje različna znanja, tako na nacionalni kot na lokalni ravni, izvajalci niso omejili na zadovoljevanje osnovnih potreb, ampak so zagotovili psihološko pomoč, storitve informiranja in usmerjanja, izvajanje praks, spremljevalne lokalne storitve, individualno načrtovanje, izobraževalno/šolsko podporo in pravno pomoč.

To je strateška usmeritev, ki jo je spodbujala ekipa, načelo aktivnega vključevanja, ki je omogočilo zmago pri na izzivu z osebo C.

IZHOD IZ VLOGE BREZDOMCA: UPANJE IN REZULTATI

V programe pomoči uporabniki ne zaupajo zlahka, še manj v nov občutek, da nekdo verjame vanje in v spremembe. Dekle C., ki je doživela več neuspehov: družinskega, izkušnjo posvojitve, skupnosti za mladoletne, opustitev študija, se ji to ni zdelo mogoče.

Ključ do zmage je bil začeti znova in neuspeh spremeniti v uspeh: C. je ob spremstvu ekipe diplomirala z odličnim izpitom; danes živi v stanovanju in se preživlja z delom v restavraciji.

Njen prvi dom pri 19 letih ji je dal močan občutek zaščite in varnosti, je kraj, kjer je končno svobodna, da je lahko sama, da deli prostore, izkušnje in čustva, in od tam je nihče ne bo mogel odpeljati.

Septembra se bo lotila univerzitetne izobrazbe, v njej je še vedno nekaj jeze, ob določenih dnevih pokuka celo strah, vendar jo je prevzelo upanje. Stanje brezdomstva mladih traja v povprečju leto in pol (še vedno predolgo), zato je treba poti izhodnega spremstva narediti učinkovitejše, za dosego tega cilja pa so potrebni usklajeni odzivi v vseh sektorjih.

Version: IT

Paura, rabbia e speranza in una giovane senza dimora

Secondo quanto emerge dall’Indagine condotta dall’Osservatorio fio.PSD tra i propri soci sui servizi per la homelessness e le persone senza dimora accolte, negli ultimi anni in Italia si registra un aumento di fasce diversificate di popolazione particolarmente vulnerabili ed esposte al rischio di povertà, fra cui donne, e giovani di età compresa tra i 18 e i 35 anni.

La paura di non trovare un lavoro e non avere successo nel futuro, accompagnata dal terrore di non essere al riparo dalle aggressioni nelle relazioni di tutti i giorni sono le due più grandi angosce dei giovani. Una visione cupa del futuro a cui si accompagna una grande paura di essere vittima di violenze. Niente di solido sotto i piedi, la sensazione di andare verso un precipizio, anzi, di affondare nella mancanza di sicurezza, senza alcun aiuto in vista. E la pandemia è riuscita solo a peggiorare un quadro già complicato.

I giovani senza dimora esprimono un disagio reale, spesso ignorato e a volte sbeffeggiato che supera la crisi sanitaria e assume, in molti casi, una dimensione esistenziale.

A minare la fiducia dei giovani è un crescente senso di insicurezza, una percezione legata non soltanto alla propria realtà individuale. A preoccupare i giovani è anche la traiettoria, poco incoraggiante, dell’ambiente e della politica percepita lontana.

Un giovane senza dimora parla di perdite di prospettive, di corruzione e democrazia in pericolo e lo fa con rabbia. Urla perché ritiene di non esser compreso: le generazioni più anziane non capiscono la sua ansia.
I giovani conoscono timori che i meno giovani non hanno mai avuto e sono spaventati da un futuro che sentono di non poter controllare.

Un giovane senza dimora porta con sé valigie piene di dolori, ferite, lutti devastanti. Non ha scelto di essere un “senza dimora” ma probabilmente è scivolato progressivamente, o precipitato in caduta libera, su strada, per recidere legami divenuti intollerabili e ritrovarsi “invisibile”.

LA STORIA DI C.: LO SCIVOLAMENTO NELLA HOMELESSNESS
“Quando nel dolore si hanno compagni che lo condividono, l’animo può superare molte sofferenze” asseriva William Shakespeare, eppure non era d’accordo la giovane, oggi ventenne, arrabbiata con i suoi coetanei che vivevano di “tenerezza”, “spensieratezza” e non avevano mai vissuto nessuno dei dolori lancinanti che la tormentavano.

Da bambina è stata portata via, assieme ai fratellini, dalla casa in cui viveva con una mamma, ha vissuto in orfanotrofio per 6 anni, “il periodo più bello della sua vita”, come lo ha definito, grazie ad educatrici che finalmente si sono prese cura di lei e hanno realizzato il desiderio di “fare l’attrice” all’interno di un laboratorio scolastico.

A 10 anni è arrivata la svolta, è stata adottata da una coppia, ma pochi anni più tardi, purtroppo, è stata costretta a denunciare il padre adottivo per violenza sessuale e, come nel peggiore degli incubi, è tornata in una comunità per minori dove è stata accolta sino al compimento dei 18 anni, l’attimo in cui, purtroppo, NON HA SCELTO ma è diventata una giovane homeless.

LE PRATICHE DI INTERVENTO: MULTIDISCIPLINARI E PERSONALIZZATE
È giunta così in uno dei servizi gestiti dal Centro Diaconale la Noce Istituto Valdese (Palermo), si è guardata attorno, ha incrociato lo sguardo degli altri homeless ed è esplosa la rabbia.

Il lavoro di un’equipe multidisciplinare attenta al suo vissuto e ai suoi traumi l’ha aiutata a scostare lentamente la paura per dar più spazio alla speranza. Gli educatori hanno ascoltato con massima attenzione la sua storia, attivando un’ospitalità rivoluzionaria che ruota attorno ai cardini della presa in carico e del potenziamento delle capacità delle persone, per arrivare a consentire alle stesse di superare le loro difficoltà e la loro indigenza.
Quante notti trascorse insieme a lei ripercorrendo quel passato così doloroso: l’assenza dei genitori, la scomparsa della nonna a cui era tanto legata, la violenza subita, il processo, i tentativi di uscire dalla miseria e poi ancora cadute e ricadute.

Ma la speranza è la forza di un giovane homeless che si contraddistingue da un homeless cronicizzato che ha smesso di credere in un futuro diverso.

In lei si è fortificata sempre più la consapevolezza che avrebbe potuto farcela ma occorreva un supporto su più fronti e il Centro Diaconale glielo ha offerto.

Il percorso che l’ha portata a centrare l’obiettivo dell’autonomia abitativa è stato complesso e articolato. Le gravi situazioni di disagio, l’esperienza e il contesto di vita, la condizione di marginalità hanno chiamato in causa la presenza contemporanea di bisogni e problemi molteplici, che hanno investito l’intera sfera dell’utente e la relazione familiare e sociale.

A fronte di tale complessità, l’equipe ha adottato un approccio strategico per sviluppare interventi organici e strutturati in grado di programmare e assicurare prestazioni appropriate. Sono state attivate azioni progettuali monitorandone l’evoluzione e misurando i risultati, traendo deduzioni. E’ stata affrontata ogni situazione di disagio con gli strumenti più opportuni per risolverla in maniera stabile e duratura.

Per lei e per tutte le persone senza dimora, anche se formalmente titolari di diritti, si sono presentate alcune barriere specifiche, legate alla condizione abitativa e di emarginazione, che le hanno impedito l’accesso ai diritti fondamentali garantiti a ogni altro cittadino. In primis C. si è dovuta scontrare con il problema legato alla residenza persa, gravissimo, considerato che l’iscrizione anagrafica in un Comune italiano, è porta di accesso imprescindibile per poter accedere ad ogni altro diritto, servizio e prestazione pubblica sul territorio nazionale. Tale precondizione, a lungo negata in moltissimi comuni italiani alle persone senza dimora, è oggi pienamente esigibile a Palermo. Il suo nome non esiste sulla mappa della città, anche se lì risiedono centinaia di persone, è la via Ciro Lupo: una residenza virtuale per chi una casa non ce l’ha.

Prima azione dell’equipe è stata quindi avviare l’iter con i servizi comunali per ottenere la residenza, quindi l’iscrizione al Servizio Sanitario Nazionale e la scelta del medico di base che ha permesso finalmente alla ragazza di seguire i percorsi di cura necessari per la sua malattia, e ancora la partecipazione ai bandi, l’accesso all’assistenza sociale o, più semplicemente, l’ottenimento di carta di identità, codice fiscale, iscrizione scolastica e Rdc.

Per uscire dalla settorializzazione delle politiche e dalla frammentarietà degli interventi, per una più ampia strategia di contrasto alla grave emarginazione e, più in generale, alla povertà che integri in rete le diverse competenze, sia a livello nazionale che a livello locale, gli operatori non si sono limitati a soddisfare i bisogni primari, bensì hanno fornito assistenza psicologica, servizi informativi e di orientamento, espletamento pratiche, accompagnamento ai servizi del territorio, progettazione personalizzata, sostegno educativo/scolastico e assistenza legale.

È questo l’orientamento strategico promosso dall’equipe, il principio di inclusione attiva che ha permesso di vincere la sfida con la giovane.

L’USCITA DALLA CONDIZIONE DI SENZA DIMORA: LA SPERANZA E I RISULTATI

Non è stato facile fidarsi, perché mai qualcuno adesso aveva così tanta voglia di aiutarla e ancor di più credeva in lei? Lei che aveva vissuto più fallimenti: quello familiare, l’esperienza dell’adozione, della comunità per minori, l’abbandono degli studi, non lo riteneva possibile.

La chiave vincente è stata proprio ripartire trasformando un fallimento in successo: C. accompagnata dall’equipe si è diplomata sostenendo un esame brillante; oggi vive in un appartamento e si mantiene lavorando in un ristorante.

La sua prima casa a 19 anni le ha dato un forte senso di protezione e di sicurezza, è il posto in cui finalmente è libera di essere se stessa, di condividere spazi, esperienze ed emozioni, e da lì nessuno potrà più portarla via.
A settembre intraprenderà la carriera universitaria, un po’ di rabbia c’è ancora, anche la paura fa capolino in certe giornate, ma la speranza ha preso il sopravvento.

La durata media della condizione di homelessness dei giovani è mediamente un anno e mezzo (ancora troppa), è necessario pertanto rendere più efficaci i percorsi di accompagnamento in uscita e per raggiungere tale obiettivo sono necessarie risposte coordinate in tutti i settori.

Version: RO

Frica Furia și Speranța tinerilor fără adăpost

Conform a ceea ce reiese din sondajul realizat de Observatorul fio.PSD în rândul membrilor săi privind serviciile pentru persoanele fără adăpost și persoanele fără adăpost, în ultimii ani s-a înregistrat în Italia o creștere a grupurilor de populație deosebit de vulnerabile și expuse riscului de sărăcie, inclusiv femei și tineri cu vârste cuprinse între 18 și 35 de ani.

Teama de a nu-și găsi un loc de muncă și de a nu avea un proiect de viitor, precum și frica de violență și agresiune în relații sunt cele mai mari două surse de anxietate a tinerilor. Nimic solid sub picioarele tale, senzația de a merge spre o prăpastie, într-adevăr, de a te scufunda în lipsa de securitate, fără ajutorul nimănui. Pandemia nu a făcut decât să înrăutățească o imagine complicată. Tinerii fără adăpost exprimă un adevărat disconfort, adesea ignorat și uneori batjocorit, care depășește criza de sănătate și, în multe cazuri, capătă o dimensiune existențială.

A submina încrederea tinerilor este un sentiment în creștere de nesiguranță, o percepție legată nu doar de propria realitate individuală. Tinerii sunt, de asemenea, îngrijorați de traiectoria descurajatoare a mediului și a politicii percepute ca fiind îndepărtate.
Tinerii care se confruntă cu lipsa adăpostului vorbesc cu furie despre perspectivele pierdute, corupția și democrația în pericol. Ei țipă pentru că cred că nu sunt înțeleși: generațiile mai în vârstă nu-și înțeleg anxietatea.

Tinerii cunosc temerile pe care bătrânii nu le-au avut niciodată și se tem de un viitor pe care simt că nu îl pot controla.
Tinerii în stare de lipsă de adăpost aduc cu ei valize pline de dureri, răni și durere devastatoare. Ei nu au ales să fie „fără adăpost”, ci probabil au alunecat progresiv, sau au căzut în cădere liberă, pe drum, pentru a rupe legăturile devenite intolerabile și se trezesc „invizibile”.

POVESTEA LUI C.: căderea în SĂRĂCIE
„Când în durere ai tovarăși care o împărtășesc, sufletul poate învinge multe suferințe”, a afirmat William Shakespeare, dar C., acum în vârstă de douăzeci de ani, nu a fost de acord, ea, cu ochii ei verzi smarald, era supărată pe semenii ei care trăiau din „ tandrețe”, „fără griji” și nu trecuseră niciodată niciuna dintre durerile chinuitoare care o chinuiau.
La 4 ani a fost luată, împreună cu frații ei, din casa în care locuia cu o mamă dependentă de alcool. Într-un orfelinat ucrainean timp de 6 ani a trăit „cea mai frumoasă perioadă din viața ei” – da, așa a definit-o ea – datorită educatoarelor care au avut grijă, în cele din urmă, de ea și și-au dat seama dorința de „a fi actriță” în interiorul unui laborator școlar. .

La 10 ani a venit momentul de cotitură, un cuplu de italieni a ales-o și a adoptat-o, a dus-o „în frumoasa Italia”. Cu toate acestea, cinci ani mai târziu, a fost nevoită să-și denunțe tatăl adoptiv pentru violență sexuală și, ca în cel mai rău coșmar, s-a întors într-o comunitate pentru minori unde a fost primită până la 18 ani, moment în care, din păcate, NU A ALES, dar a devenit o tânără fără adăpost.

PRACTICI DE INTERVENȚIE: MULTIDISCIPLINARE ȘI INDIVIDUALIZATE
C. a fost găzduită în Centro Diaconale La Noce Istituto Valdese (Palermo – Italia) într-unul dintre serviciile gestionate de ONG, s-a uitat în jur și s-a întâlnit cu ceilalți oameni fără adăpost și furia a explodat.
Munca unei echipe multidisciplinare axată pe experiența ei și traumele ei au ajutat-o să alunge încet frica, să ofere mai mult spațiu speranței. Educatorii au ascultat cu profundă atenție povestea ei, activând o ospitalitate revoluționară, axată pe managementul de caz și abilitarea tinerilor utilizatori, pentru a le permite să-și depășească dificultățile.

Absența părinților, dispariția iubitei bunici, violența suferită, procesul, încercările de a ieși din mizerie și apoi din nou căderile și recidivele sunt unele dintre cele mai mari probleme pentru C.
Speranța este puterea unei tinere fără adăpost în comparație cu persoanele adulte și cronice fără adăpost care nu au nicio speranță într-un viitor diferit.
În C. conștientizarea că și-ar fi putut atinge scopurile a devenit din ce în ce mai puternică, dar a fost nevoie de sprijin pe mai multe aspecte și i-a oferit-o personalul Centro Diaconale La noce.
Drumul care l-a condus pe C. la atingerea obiectivului autonomiei locative a fost complex și articulat. Situația gravă de dificultăți, experiența și contextul de viață, starea de marginalizare au pus sub semnul întrebării prezența simultană a nevoilor și problemelor multiple, care au afectat întreaga sferă a utilizatorului și relațiile familiale și sociale.

În fața acestei complexități, echipa a adoptat o abordare strategică pentru a dezvolta intervenții organice și structurate capabile să planifice și să asigure performanțe adecvate. Acțiunile proiectului au fost activate prin monitorizarea evoluției acestora și măsurarea rezultatelor. Fiecare situație dificilă s-a confruntat cu cele mai potrivite instrumente pentru a o rezolva într-un mod stabil și pe termen lung.

Pentru C. și pentru persoanele fără adăpost în general, au apărut niște bariere specifice, legate de condițiile de locuire și de marginalizare, care au împiedicat-o să acceseze drepturile fundamentale garantate oricărui alt cetățean. În primul rând C. a trebuit să se confrunte cu problema legată de pierderea reședinței, o problemă foarte serioasă având în vedere că reședința într-un municipiu italian garantează accesul la alte drepturi fundamentale, serviciu și serviciu public. Această condiție prealabilă este acum pe deplin aplicabilă în Palermo. Adresa nu există pe harta orașului, chiar dacă acolo locuiesc sute de oameni, este via Ciro Lupo: o reședință virtuală pentru cei care nu au casă.

Prima acțiune a echipei a fost așadar începerea procesului cu serviciile municipale pentru obținerea rezidenței, apoi înregistrarea la Serviciul Național de Sănătate și alegerea medicului generalist care i-a permis în final lui C. să urmeze căile de tratament necesare, pentru boli respiratorii, și chiar participarea la licitații, accesul la asistență socială sau, mai simplu, obținerea cărții de identitate, cod fiscal, înscriere la școală și Rdc.
Pentru a ieși din sectorializarea politicilor și fragmentarea intervențiilor, pentru o strategie mai largă de combatere a marginalizării grave și, mai general, a sărăciei care să integreze diferitele competențe, atât la nivel național, cât și la nivel local, într-o rețea, operatorii nu au s-au limitat la satisfacerea nevoilor de bază, dar au oferit asistență psihologică, servicii de informare și orientare, desfășurare de practici, servicii locale de însoțire, planificare personalizată, sprijin educațional/școlar și asistență juridică.
Aceasta este orientarea strategică promovată de echipă, principiul incluziunii active care a făcut posibilă câștigarea provocării lui C.

PRIMA EI CASĂ: SPERANȚĂ ȘI REZULTATE
Nu a fost ușor să ai încredere, de ce cineva a vrut acum să o ajute atât de mult și a crezut și mai mult în ea? Ea care trăise mai multe eșecuri: cel familial, experiența adopției, a comunității pentru minori, abandonul la studii, nu a considerat posibil.
Cheia câștigătoare a fost să o ia din nou, transformând eșecul în succes: C. însoțită de echipa pe care a absolvit-o cu un examen strălucit; astăzi locuiește într-un apartament și se întreține lucrând într-un restaurant.
Prima ei casă la 19 ani i-a dat un puternic sentiment de protecție și siguranță, este locul în care este în sfârșit liberă să fie ea însăși, să împărtășească spații, experiențe și emoții, iar de acolo nimeni nu o va mai putea lua.

În septembrie va întreprinde o carieră universitară, mai există un pic de furie, chiar și frica iese la iveală în anumite zile, dar speranța a luat stăpânire.
Durata medie a stării de lipsă de adăpost a tinerilor este în medie de un an și jumătate (încă prea lung), de aceea este necesar ca căile de acompaniament de ieșire să fie mai eficiente și sunt necesare răspunsuri coordonate în toate sectoarele pentru atingerea acestui obiectiv.

Version: PT

Medo, Raiva e Esperança em jovens em situação de rua

De acordo com o que resulta do inquérito realizado pelo Observatório fio.PSD junto dos seus membros sobre os serviços para os sem-abrigo e os sem-abrigo, nos últimos anos na Itália tem havido um aumento de grupos da população particularmente vulneráveis ​​e expostos ao risco de pobreza, incluindo mulheres e jovens entre 18 e 35 anos.

O medo de não encontrar emprego e não ter um projeto para o futuro, e o medo da violência e da agressão nos relacionamentos são as duas maiores fontes de angústias dos jovens. Nada sólido sob os pés, a sensação de ir para um precipício, na verdade, de afundar na falta de segurança, sem ajuda de ninguém. A pandemia só piorou um quadro complicado. Os jovens em situação de rua expressam um desconforto real, muitas vezes ignorado e às vezes ridicularizado, que supera a crise de saúde e, em muitos casos, assume uma dimensão existencial.

Abalar a confiança dos jovens é uma crescente sensação de insegurança, uma percepção ligada não apenas à própria realidade individual. Os jovens também estão preocupados com a trajetória desencorajadora do meio ambiente e da política percebida como distante.

Jovens em situação de rua falam com raiva sobre perspectivas perdidas, corrupção e democracia em perigo. Eles gritam porque pensam que não são compreendidos: as gerações mais velhas não entendem sua ansiedade.

Os jovens conhecem medos que os mais velhos nunca tiveram e têm medo de um futuro que sentem que não podem controlar.

Jovens em condição de sem-teto trazem consigo malas cheias de dores, feridas e tristezas devastadoras. Eles não escolheram ser “sem-teto”, mas provavelmente escorregaram progressivamente, ou caíram em queda livre, na estrada, para romper laços que se tornaram intoleráveis ​​e se encontram “invisíveis”.

A HISTÓRIA DE C.: caindo em SEM-Abrigo

“Quando na dor você tem companheiros que a compartilham, a alma pode superar muitos sofrimentos” afirmou William Shakespeare, mas C., agora com vinte anos, não concordou, ela, com seus olhos verde-esmeralda, estava zangada com seus pares que viviam de ” ternura”, “despreocupada” e nunca haviam experimentado nenhuma das dores excruciantes que a atormentavam.

Aos 4 anos foi levada, junto com seus irmãos, da casa onde morava com uma mãe viciada em álcool. Em um orfanato ucraniano por 6 anos ela viveu “o período mais bonito de sua vida” – sim, isso é o que ela definiu – graças a educadores que finalmente cuidaram dela e perceberam o desejo de “ser atriz” dentro de um laboratório escolar .

Aos 10 anos, veio o ponto de virada, um casal italiano a escolheu e a adotou, a levou “para a bela Itália”. No entanto, cinco anos depois, foi obrigada a denunciar o pai adotivo por violência sexual e, como no pior dos pesadelos, voltou para uma comunidade de menores onde foi acolhida até completar 18 anos, momento em que, infelizmente, NÃO ESCOLHA, mas ela se tornou uma jovem sem-teto.

PRÁTICAS DE INTERVENÇÃO: MULTIDISCIPLINAR E INDIVIDUALIZADA

1. foi hospedada no Centro Diaconale La Noce Istituto Valdese (Palermo – Itália) em um dos serviços administrados pela ONG, ela olhou ao redor e conheceu os outros sem-teto e a raiva explodiu.

O trabalho de uma equipe multidisciplinar focada em sua experiência e seus traumas a ajudou a afastar lentamente o medo, a dar mais espaço à esperança. Os educadores ouviram com atenção sua história, ativando uma hospitalidade revolucionária, focada no gerenciamento de casos e no empoderamento dos jovens usuários, para capacitá-los a superar suas dificuldades.

A ausência dos pais, o desaparecimento da avó amada, as violências sofridas, o julgamento, as tentativas de sair da miséria e depois novamente as quedas e recaídas são alguns dos maiores problemas para C.

A esperança é a força de uma jovem sem-teto em comparação com pessoas adultas e sem-teto crônicas que não têm esperança em um futuro diferente.

Em C. a consciência de que ela poderia ter alcançado seus objetivos tornou-se cada vez mais forte, mas era necessário apoio em vários aspectos e a equipe do Centro Diaconale La noce ofereceu a ela.

O caminho que levou C. a atingir o objetivo de autonomia habitacional foi complexo e articulado. A grave situação de penúria, a experiência e o contexto de vida, a condição de marginalizado têm posto em causa a presença simultânea de múltiplas necessidades e problemas, que têm afetado toda a esfera do usuário e as relações familiares e sociais.

Diante dessa complexidade, a equipe adotou uma abordagem estratégica para desenvolver intervenções orgânicas e estruturadas capazes de planejar e garantir o desempenho adequado. As ações do projeto foram acionadas monitorando sua evolução e mensurando os resultados. Cada situação difícil foi enfrentada com as ferramentas mais adequadas para resolvê-la de forma estável e de longo prazo.

Para C. e para os sem-abrigo em geral, surgiram algumas barreiras específicas, ligadas às condições de habitação e marginalização, que a impedem de aceder aos direitos fundamentais garantidos a todos os outros cidadãos. Em primeiro lugar, C. teve que enfrentar o problema relacionado com a perda de residência, uma questão muito grave, considerando que a residência em um município italiano garante o acesso a outros direitos fundamentais, serviço público. Esta pré-condição é agora totalmente aplicável em Palermo. O endereço não existe no mapa da cidade, mesmo que ali moram centenas de pessoas, é via Ciro Lupo: uma residência virtual para quem não tem casa.

A primeira ação da equipa foi, portanto, iniciar o processo junto dos serviços municipais para obter a residência, depois o registo no Serviço Nacional de Saúde e a escolha do médico generalista que finalmente permitiu que C. doenças respiratórias, e ainda participação em concursos, acesso à assistência social ou, mais simplesmente, obtenção de bilhete de identidade, código fiscal, matrícula escolar e Rdc.

Para sair da sectorização das políticas e da fragmentação das intervenções, para uma estratégia mais ampla de combate à marginalização grave e, mais genericamente, à pobreza que integre as diferentes competências, tanto a nível nacional como local, em rede, os operadores não limitavam-se à satisfação das necessidades básicas, mas prestavam assistência psicológica, serviços de informação e orientação, realização de práticas, acompanhamento de serviços locais, planeamento personalizado, apoio educativo/escolar e assistência jurídica.

Essa é a orientação estratégica promovida pela equipe, o princípio da inclusão ativa que possibilitou vencer o desafio da C.

DEIXANDO A CONDIÇÃO DE SEM-TETO: ESPERANÇA E RESULTADOS

Não era fácil confiar, por que diabos alguém agora queria tanto ajudá-la e acreditava ainda mais nela? Ela que havia vivenciado múltiplos fracassos: o familiar, a experiência da adoção, da comunidade para menores, o abandono dos estudos, não considerava possível.

A chave da vitória foi recomeçar, transformando o fracasso em sucesso: C. acompanhada pela equipe, ela se formou com um exame brilhante; hoje ele mora em um apartamento e se sustenta trabalhando em um restaurante.

A sua primeira casa aos 19 anos deu-lhe uma forte sensação de proteção e segurança, é o lugar onde finalmente está livre para ser ela mesma, para partilhar espaços, experiências e emoções, e dali ninguém poderá tirá-la.

Em setembro ele fará uma carreira universitária, ainda há um pouco de raiva, até o medo aparece em certos dias, mas a esperança tomou conta.

A duração média da condição de sem-abrigo dos jovens é, em média, de um ano e meio (ainda muito longa), pelo que é necessário tornar os percursos de acompanhamento de saída mais eficazes e são necessárias respostas coordenadas em todos os setores para atingir este objetivo.

Version: EL

Φόβος, οργή και ελπίδα στους νέους που βιώνουν την έλλειψη στέγης

Σύμφωνα με όσα προκύπτουν από την έρευνα που διεξήγαγε το Παρατηρητήριο fio.PSD μεταξύ των μελών του σχετικά με τις υπηρεσίες για τους άστεγους και τους αστέγους, τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία παρατηρείται αύξηση των ομάδων του πληθυσμού που είναι ιδιαίτερα ευάλωτες και εκτεθειμένες στον κίνδυνο της φτώχειας, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών και των νέων ηλικίας 18 έως 35 ετών.

Ο φόβος ότι δεν θα βρουν δουλειά και δεν θα έχουν σχέδιο για το μέλλον και ο φόβος της βίας και της επιθετικότητας στις σχέσεις είναι οι δύο μεγαλύτερες πηγές άγχους των νέων. Τίποτα σταθερό κάτω από τα πόδια σου, η αίσθηση ότι πηγαίνεις προς τον γκρεμό, στην πραγματικότητα, ότι βυθίζεσαι στην έλλειψη ασφάλειας, χωρίς βοήθεια από κανέναν. Η πανδημία απλώς επιδείνωσε μια περίπλοκη εικόνα. Οι άστεγοι νέοι εκφράζουν μια πραγματική δυσφορία, που συχνά αγνοείται και μερικές φορές χλευάζεται, η οποία ξεπερνά την κρίση υγείας και, σε πολλές περιπτώσεις, παίρνει υπαρξιακή διάσταση.

Η υπονόμευση της αυτοπεποίθησης των νέων είναι μια αυξανόμενη αίσθηση ανασφάλειας, μια αντίληψη που δεν συνδέεται μόνο με την ατομική πραγματικότητα του καθενός. Οι νέοι ανησυχούν επίσης για την αποθαρρυντική πορεία του περιβάλλοντος και της πολιτικής που θεωρούνται απομακρυσμένες.

Οι νέοι που βιώνουν την έλλειψη στέγης μιλούν με θυμό για τις χαμένες προοπτικές, τη διαφθορά και τη δημοκρατία σε κίνδυνο. Ουρλιάζουν γιατί νομίζουν ότι δεν τους καταλαβαίνουν: οι μεγαλύτερες γενιές δεν καταλαβαίνουν την αγωνία τους.

Οι νέοι γνωρίζουν φόβους που οι μεγαλύτεροι δεν είχαν ποτέ και φοβούνται ένα μέλλον που νιώθουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν.

Οι νέοι που βρίσκονται σε κατάσταση έλλειψης στέγης φέρνουν μαζί τους βαλίτσες γεμάτες πόνους, πληγές και καταστροφική θλίψη. Δεν επέλεξαν να είναι “άστεγοι”, αλλά μάλλον γλίστρησαν προοδευτικά ή έπεσαν σε ελεύθερη πτώση, στο δρόμο, για να κόψουν δεσμούς που έχουν γίνει ανυπόφοροι και να βρεθούν “αόρατοι”.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Γ.: πτώση στην ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

“Όταν στον πόνο έχεις συντρόφους που τον μοιράζονται, η ψυχή μπορεί να ξεπεράσει πολλά βάσανα” υποστήριζε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, όμως η Κ., είκοσι ετών πλέον, δεν συμφωνούσε, εκείνη, με τα σμαραγδένια πράσινα μάτια της, θύμωνε με τους συνομηλίκους της που ζούσαν από “τρυφερότητα”, “ανεμελιά” και δεν είχαν βιώσει ποτέ κανέναν από τους βασανιστικούς πόνους που την βασάνιζαν.

Σε ηλικία 4 ετών απομακρύνθηκε, μαζί με τα αδέρφια της, από το σπίτι όπου ζούσε με μια μητέρα εθισμένη στο αλκοόλ. Σε ένα ουκρανικό ορφανοτροφείο για 6 χρόνια έζησε “την πιο όμορφη περίοδο της ζωής της” – ναι, έτσι την όρισε η ίδια – χάρη στους παιδαγωγούς που επιτέλους τη φρόντισαν και πραγματοποίησαν την επιθυμία της να “γίνει ηθοποιός” μέσα σε ένα σχολικό εργαστήριο.

Σε ηλικία 10 ετών, ήρθε η καμπή, ένα ζευγάρι Ιταλών την επέλεξε και την υιοθέτησε, την πήρε “στην όμορφη Ιταλία”. Ωστόσο, πέντε χρόνια αργότερα αναγκάστηκε να καταγγείλει τον θετό της πατέρα για σεξουαλική βία και, όπως στους χειρότερους εφιάλτες, επέστρεψε σε μια κοινότητα για ανηλίκους όπου την υποδέχτηκαν μέχρι να γίνει 18 ετών, τη στιγμή κατά την οποία δυστυχώς ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΞΕ αλλά έγινε μια νεαρή άστεγη.

ΠΡΑΚΤΙΚΈΣ ΠΑΡΈΜΒΑΣΗΣ: ΚΑΙ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΈΝΗ

Η Γ. φιλοξενήθηκε στο Centro Diaconale La Noce Istituto Valdese (Παλέρμο – Ιταλία) σε μια από τις υπηρεσίες που διαχειρίζεται η ΜΚΟ, κοίταξε γύρω της και γνώρισε τους άλλους άστεγους και ο θυμός της ξέσπασε.

Η εργασία μιας διεπιστημονικής ομάδας που επικεντρώθηκε στην εμπειρία της και στα τραύματά της τη βοήθησε να απομακρύνει σιγά-σιγά το φόβο και να δώσει περισσότερο χώρο στην ελπίδα. Οι παιδαγωγοί άκουσαν με βαθιά προσοχή την ιστορία του, ενεργοποιώντας μια επαναστατική φιλοξενία, επικεντρωμένη στη διαχείριση των περιπτώσεων και την ενδυνάμωση των νεαρών χρηστών, ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους.

Η απουσία των γονέων, η εξαφάνιση της αγαπημένης γιαγιάς, η βία που υπέστη, η δίκη, οι προσπάθειες να βγει από τη μιζέρια και στη συνέχεια πάλι οι πτώσεις και οι υποτροπές είναι μερικά από τα μεγαλύτερα θέματα για τον Γ.

Η ελπίδα είναι η δύναμη μιας άστεγης νεαρής γυναίκας σε σύγκριση με τους ενήλικες και τους χρόνιους άστεγους που δεν έχουν καμία ελπίδα για ένα διαφορετικό μέλλον.

Στη Γ. η συνειδητοποίηση ότι θα μπορούσε να έχει επιτύχει τους στόχους της γινόταν όλο και πιο ισχυρή, αλλά χρειαζόταν υποστήριξη σε διάφορες πτυχές και το προσωπικό του Centro Diaconale La noce της την προσέφερε.

Η πορεία που οδήγησε τον Γ. στην επίτευξη του στόχου της αυτονομίας της στέγασης ήταν σύνθετη και αρθρωτή. Η σοβαρή κατάσταση κακουχίας, η εμπειρία και το πλαίσιο ζωής, η περιθωριοποιημένη κατάσταση έθεσαν υπό αμφισβήτηση την ταυτόχρονη παρουσία πολλαπλών αναγκών και προβλημάτων, τα οποία επηρέασαν ολόκληρη τη σφαίρα του χρήστη και τις οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις.

Αντιμέτωπη με αυτή την πολυπλοκότητα, η ομάδα υιοθέτησε μια στρατηγική προσέγγιση για την ανάπτυξη οργανικών και δομημένων παρεμβάσεων ικανών να προγραμματίσουν και να εξασφαλίσουν την κατάλληλη απόδοση. Οι δράσεις του έργου ενεργοποιήθηκαν με την παρακολούθηση της εξέλιξής τους και τη μέτρηση των αποτελεσμάτων. Κάθε δύσκολη κατάσταση αντιμετωπιζόταν με τα καταλληλότερα εργαλεία για την επίλυσή της με σταθερό και μακροπρόθεσμο τρόπο.

Για την C. και για τους άστεγους γενικά, προέκυψαν ορισμένα ειδικά εμπόδια, που συνδέονται με τις συνθήκες στέγασης και περιθωριοποίησης, τα οποία την εμπόδισαν να έχει πρόσβαση στα θεμελιώδη δικαιώματα που κατοχυρώνονται σε κάθε άλλον πολίτη. Πρώτα απ’ όλα, η Γ. είχε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που σχετίζεται με την απώλεια της κατοικίας της, ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, δεδομένου ότι η κατοικία σε έναν ιταλικό δήμο εγγυάται την πρόσβαση σε άλλα θεμελιώδη δικαιώματα, υπηρεσίες και δημόσιες υπηρεσίες. Αυτή η προϋπόθεση είναι πλέον πλήρως εφαρμόσιμη στο Παλέρμο. Η διεύθυνση δεν υπάρχει στον χάρτη της πόλης, ακόμη και αν εκατοντάδες άνθρωποι ζουν εκεί, είναι η via Ciro Lupo: μια εικονική κατοικία για όσους δεν έχουν σπίτι.

Η πρώτη ενέργεια της ομάδας ήταν επομένως να ξεκινήσει η διαδικασία με τις δημοτικές υπηρεσίες για την απόκτηση της κατοικίας, στη συνέχεια η εγγραφή στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και η επιλογή του γενικού γιατρού που επέτρεψε τελικά στον Γ. να ακολουθήσει τις απαραίτητες θεραπευτικές διαδρομές, για την αναπνευστική του ασθένεια, και ακόμη και τη συμμετοχή σε διαγωνισμούς, την πρόσβαση σε κοινωνικό βοήθημα ή, πιο απλά, την απόκτηση ταυτότητας, φορολογικού κωδικού, σχολικής εγγραφής και Rdc.

Προκειμένου να ξεφύγουμε από την τομεοποίηση των πολιτικών και τον κατακερματισμό των παρεμβάσεων, για μια ευρύτερη στρατηγική καταπολέμησης της σοβαρής περιθωριοποίησης και, γενικότερα, της φτώχειας που ενσωματώνει τις διάφορες δεξιότητες, τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο, σε ένα δίκτυο, οι φορείς δεν περιορίστηκαν στην ικανοποίηση βασικών αναγκών, αλλά παρείχαν ψυχολογική βοήθεια, υπηρεσίες πληροφόρησης και προσανατολισμού, διεξαγωγή πρακτικών, συνοδευτικές τοπικές υπηρεσίες, εξατομικευμένο σχεδιασμό, εκπαιδευτική/σχολική υποστήριξη και νομική συνδρομή.

Αυτός είναι ο στρατηγικός προσανατολισμός που προωθεί η ομάδα, η αρχή της ενεργού ένταξης που κατέστησε δυνατή τη νίκη στην πρόκληση του Γ.

ΈΞΟΔΟΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΤΆΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΈΓΩΝ: ΕΛΠΊΔΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΈΣΜΑΤΑ

Δεν ήταν εύκολο να την εμπιστευτείς, γιατί στο καλό κάποιος τώρα ήθελε να τη βοηθήσει τόσο πολύ και πίστευε σε αυτήν ακόμα περισσότερο; Εκείνη που είχε βιώσει πολλαπλές αποτυχίες: την οικογενειακή, την εμπειρία της υιοθεσίας, της κοινότητας ανηλίκων, την εγκατάλειψη των σπουδών, δεν το θεωρούσε δυνατό.

Το κλειδί της νίκης ήταν να ξεκινήσουμε από την αρχή, μετατρέποντας την αποτυχία σε επιτυχία: Σήμερα ζει σε ένα διαμέρισμα και συντηρεί τον εαυτό του δουλεύοντας σε ένα εστιατόριο.

Το πρώτο της σπίτι στα 19 της έδωσε μια ισχυρή αίσθηση προστασίας και ασφάλειας, είναι το μέρος όπου είναι επιτέλους ελεύθερη να είναι ο εαυτός της, να μοιράζεται χώρους, εμπειρίες και συναισθήματα, και από εκεί κανείς δεν θα μπορέσει να την απομακρύνει.

Τον Σεπτέμβριο θα ξεκινήσει πανεπιστημιακή καριέρα, υπάρχει ακόμη λίγος θυμός, ακόμη και ο φόβος ξεπροβάλλει σε ορισμένες μέρες, αλλά η ελπίδα έχει κυριαρχήσει.

Η μέση διάρκεια της κατάστασης έλλειψης στέγης των νέων είναι κατά μέσο όρο ενάμισι έτος (εξακολουθεί να είναι πολύ μεγάλη), επομένως είναι απαραίτητο να γίνουν πιο αποτελεσματικές οι διαδρομές της εξερχόμενης συνοδείας και απαιτούνται συντονισμένες απαντήσεις σε όλους τους τομείς για την επίτευξη αυτού του στόχου.