When I was in middle school, I did not really have friends. The other pupils did not seem to like me a lot. They were often making fun of me, of what I was doing, of how I looked, calling me names. I was excluded from any group or after-school activities, always being the last one to be picked in teams.
I never talked about it with my parents or any adult. I thought it was not an important enough problem. They surely had better things to do than deal with me. I also did not think it would change anything.

I was isolating myself to avoid being hurt more. I was avoiding talking to my parents so they would not worry about me. I often wore a fake smile on my face.
I managed to go through middle school, and high school, but it was not easy. It made me lose all my confidence. I felt I was useless, worthless. I would often come back home and cry in my room. Sometimes, I would think that it would be better for everyone if I just disappeared.

It is only later that I put words on what happened to me: bullying. In some countries, it is punished by law. But even now, despite still suffering from its impacts, I struggle to use that word because I can’t help but think that, compared to other people, I did not have it that bad.

Back then, I did not do anything about it because I was not aware of what it was and what solutions I had. Now, I wish I tried to talk about it with teachers or my parents. Maybe it would have helped stop it. Or I would have changed school, where I would fit in more. Maybe I would have gone to a therapist to help me with my struggles. I wish another student would have tried to make the others stop, or be nice with me and stand by me. All in all, I wouldn’t have suffered in silence.

Version:PL

Zastraszanie
Kiedy byłem w gimnazjum, tak naprawdę nie miałem przyjaciół. Inni uczniowie nie wydawali się mnie za bardzo lubić. Często wyśmiewali się ze mnie, z tego, co robię, z tego, jak wyglądam, wyzywali mnie. Zostałem wykluczony z jakichkolwiek zajęć grupowych i pozaszkolnych, zawsze jako ostatni wybierany w zespołach.

Nigdy nie rozmawiałem o tym z rodzicami ani z żadną dorosłą osobą. Myślałem, że to nie jest wystarczająco ważny problem. Z pewnością mieli lepsze rzeczy do roboty niż zajmowanie się mną. Nie sądziłem też, że to coś zmieni.

Izolowałem się, aby uniknąć większego zranienia. Unikałem rozmów z rodzicami, żeby się o mnie nie martwili. Często nosiłem na twarzy fałszywy uśmiech.

Udało mi się przetrwać gimnazjum i liceum, ale nie było to łatwe. To sprawiło, że straciłem całą moją pewność siebie. Czułem, że jestem bezużyteczny, bezwartościowy. Często wracałem do domu i płakałem w swoim pokoju. Czasami myślałem, że byłoby lepiej dla wszystkich, gdybym po prostu zniknął.

Dopiero później opowiedziałem o tym, co mi się przydarzyło: zastraszanie. W niektórych krajach jest to karane prawem. Ale nawet teraz, mimo że wciąż cierpię z powodu jego skutków, staram się użyć tego słowa, ponieważ nie mogę powstrzymać się od myślenia, że w porównaniu z innymi ludźmi nie miałem tak źle.

Wtedy nic z tym nie zrobiłem, bo nie wiedziałem, co to jest i jakie mam rozwiązania. Teraz chciałbym porozmawiać o tym z nauczycielami lub rodzicami. Może pomogłoby to zatrzymać ten stan. Albo zmieniłbym szkołę, do której bardziej bym pasował. Może poszedłbym do terapeuty, który pomógłby mi w moich zmaganiach. Szkoda, że jakiś uczeń nie próbował sprawić, by inni przestali, albo był dla mnie miły i stał przy mnie. W sumie nie cierpiałbym w milczeniu.

Version:IT

Bullismo
Quando ero alle medie, non avevo veri amici. Ai miei compagni di classe non piacevo molto. Spesso si prendevano gioco di me per quello che facevo, per come apparivo, e mi insultavano. Sono stato escluso da qualsiasi attività di gruppo o doposcuola, essendo sempre l’ultimo ad essere scelto nelle squadre.
Non ne ho mai parlato con i miei genitori o con nessun altro adulto. Ho pensato che non fosse un problema abbastanza importante. Sicuramente avevano cose migliori da fare che occuparsi di me. Anche io pensavo che non avrebbe cambiato nulla.

Mi stavo isolando per evitare di soffrire ancora. Stavo evitando di parlare con i miei genitori in modo che non si preoccupassero per me. Ho spesso indossato un falso sorriso. Sono riuscita a frequentare le scuole medie e superiori, ma non è stato facile. Mi ha fatto perdere tutta la fiducia in me stessa. Mi sentivo inutile. Tornavo spesso a casa e piangevo nella mia stanza. A volte, pensavo che sarebbe stato meglio per tutti se fossi sparita

.
Solo dopo ho dato un nome a ciò che mi è successo: bullismo. In alcuni paesi è un comportamento punito dalla legge. Ma anche adesso, nonostante ne soffra ancora gli impatti, faccio fatica a usare quella parola perché non posso fare a meno di pensare che, rispetto ad altre persone, non ne sono uscita così male.
Allora non ci facevo caso perché non ero consapevole di cosa fosse e di quali soluzioni avessi. Ora, vorrei provare a parlarne con gli insegnanti o con i miei genitori. Se l’avessi fatto prima forse mi avrebbe aiutato a fermarli. Oppure avrei cambiato scuola, dove mi sarei adattato di più. Forse sarei andato da un terapista per farmi aiutare. Vorrei che un altro studente avesse cercato di far smettere gli altri, o di essere gentile con me e di starmi vicino. Insomma, non avrei voluto soffrire in silenzio.

Version:RO

Bullying
Când eram la gimnaziu, nu prea aveam prieteni. Ceilalți elevi nu păreau să mă placă prea mult. De multe ori își bateau joc de mine, de ceea ce făceam, de felul în care arătam, numindu-mă urât. Am fost exclus de la orice grup sau activități after-school, fiind întotdeauna ultimul care a fost ales în echipe.
Nu am vorbit niciodată despre asta cu părinții mei sau cu vreun adult. Am crezut că nu este o problemă suficient de importantă. Cu siguranță au avut lucruri mai bune de făcut decât să aibă de-a face cu mine. De asemenea, nu credeam că va schimba ceva.

Mă izolam ca să nu fiu rănit mai mult. Evitam să vorbesc cu părinții mei, ca să nu-și facă griji pentru mine. Am purtat adesea un zâmbet fals pe față.
Am reușit să trec prin gimnaziu și liceu, dar nu a fost ușor. M-a făcut să-mi pierd toată încrederea. Am simțit că sunt inutil, fără valoare. Mă întorceam adesea acasă și plângeam în camera mea. Uneori, aș crede că ar fi mai bine pentru toată lumea dacă aș dispărea.
Abia mai târziu am pus cuvinte despre ceea ce mi s-a întâmplat: bullying. În unele țări, este pedepsit prin lege. Dar chiar și acum, în ciuda faptului că încă sufăr din cauza impactului său, mă chinui să folosesc acest cuvânt pentru că nu pot să nu cred că, în comparație cu alți oameni, nu l-am avut așa de rău.

Pe atunci, nu am făcut nimic în privința asta pentru că nu știam ce este și ce soluții aveam. Acum, aș vrea să încerc să vorbesc despre asta cu profesorii sau cu părinții mei. Poate că ar fi ajutat să o oprim. Sau aș fi schimbat școala, unde m-aș potrivi mai mult. Poate m-as fi dus la un terapeut sa ma ajute cu luptele mele. Mi-aș fi dorit un alt student să fi încercat să-i facă pe ceilalți să se oprească sau să fie drăguți cu mine și să stea lângă mine. Una peste alta, nu aș fi suferit în tăcere.

Version: PT

Bullying

Quando andava no liceu, não tinha amigos. Aspupilas dela não pareciam gostar muito de mim. Gozavam comigo, com o que eu estava a fazer, com a minha aparência, a chamar-me nomes. Fui excluído de qualquer grupo ou atividades pós-escolares, sendo sempre o último a ser escolhido em equipas.

Nunca faleicom os meus pais ou com qualquer adulto. Pensei que não era um problema suficientemente importante. Certamente tinham coisas melhores para fazer do que lidar comigo. Também não pensei que isso mudasse nada.

Estava a isolar-me para evitar magoar-me mais. Estava a evitar talking para os meus pais para que não se preocupassem comigo. Muitas vezes usava um sorriso falso na cara.

Consegui passar pelo ensino médio e secundário, mas não foi fácil. Fez-me perder toda a minha confiança. Senti-me inútil, inútil. Eu vinha muitasvezes para casa e chorava no meu quarto. Às vezes, pensava que seria melhor para todos se eu desaparecesse.

Só mais tarde é que ponho palavras sobre o que me aconteceu: o bullying. Em alguns países, é punido por lei. Mas mesmo agora, apesar de ainda estara ser abafado pelos seus impactos, tenho dificuldade em usar essa palavra porque não consigo deixar de pensar que, comparado com outras pessoas, não a tive assim tão mal.

Na altura, não fiz nada sobre isso porque não sabia o que era e quais as soluções que tinha.  Quem me dera ter tentado falar sobre isso com os professores ou os meus pais. Talvez tivesse ajudado a detê-lo. Ou teria mudado de escola, onde me encaixaria mais. Talvez tivesse ido a um terapeuta para me ajudar com as minhas lutas. Quem me dera que outro alunotentasse fazer os outros pararem, ou que fossem simpáticos comigo e ficassem ao meu lado. No total, não teria sofrido em silêncio.

Version: EL

Εκφοβισμός

Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, δεν είχα πραγματικά φίλους. Οι άλλοι μαθητές δεν έδειχναν να με συμπαθούν ιδιαίτερα. Συχνά με κορόιδευαν, για το τι έκανα, για το πώς έμοιαζα, με έβριζαν. Αποκλείστηκα από κάθε ομαδική ή εξωσχολική δραστηριότητα, ήμουν πάντα η τελευταία που επιλέγονταν στις ομάδες.

Ποτέ δεν μίλησα γι’ αυτό με τους γονείς μου ή με οποιονδήποτε ενήλικα. Πίστευα ότι δεν ήταν αρκετά σημαντικό πρόβλημα. Σίγουρα είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν από το να ασχοληθούν μαζί μου. Επίσης, δεν πίστευα ότι θα άλλαζε κάτι.

Απομονώθηκα για να αποφύγω να πληγωθώ περισσότερο. Απέφευγα να μιλήσω στους γονείς μου για να μην ανησυχούν για μένα. Συχνά φορούσα ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Κατάφερα να περάσω το γυμνάσιο και το λύκειο, αλλά δεν ήταν εύκολο. Με έκανε να χάσω όλη μου την αυτοπεποίθηση. Ένιωθα ότι ήμουν άχρηστος, άχρηστος. Συχνά επέστρεφα στο σπίτι και έκλαιγα στο δωμάτιό μου. Μερικές φορές σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερα για όλους αν εξαφανιζόμουν.

Μόνο αργότερα έβαλα λέξεις σε αυτό που μου συνέβη: εκφοβισμός. Σε ορισμένες χώρες, τιμωρείται με νόμο. Αλλά ακόμη και τώρα, παρόλο που υποφέρω ακόμη από τις επιπτώσεις του, δυσκολεύομαι να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη, επειδή δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι, σε σύγκριση με άλλους ανθρώπους, δεν τα πέρασα και τόσο άσχημα.

Τότε, δεν έκανα τίποτα γι’ αυτό, επειδή δεν γνώριζα τι ήταν και τι λύσεις είχα. Τώρα, εύχομαι να προσπαθούσα να το συζητήσω με τους καθηγητές ή τους γονείς μου. Ίσως αυτό να είχε βοηθήσει να το σταματήσω. Ή θα είχα αλλάξει σχολείο, όπου θα ταίριαζα περισσότερο. Ίσως να είχα πάει σε έναν ψυχολόγο για να με βοηθήσει με τους αγώνες μου. Μακάρι κάποιος άλλος μαθητής να είχε προσπαθήσει να κάνει τους άλλους να σταματήσουν, ή να ήταν καλός μαζί μου και να μου συμπαραστεκόταν. Συνολικά, δεν θα είχα υποφέρει σιωπηλά.